Grote verschillen zul je altijd houden. Bij het eerste team speelde onze Kleine Beer tegen voormalig tv-persoonlijkheid
Terror Jaap. Die kon je niet over het hoofd zien, maar onze Thomas was niet onder de indruk. Net als de IJsberende Kabatianski, die volgens de officiële metingen van André Huis in ’t Veld er een strak schema op nahield, maar er evenmin warm of koud van werd. De temperatuur in de zaal steeg wel naar een bedenkelijk niveau, wat niet door iedereen gewaardeerd kon worden. Daar heeft de een meer last van dan de ander, ook weer een verschil.
Maar ook het tweede team had met grote verschillen te maken en dat zie je al op het eerste bord. Theo Visschedijk als invaller speelde tegen Roderick Loeber, die meer dan 400 ELO-punten hoger wordt ingeschat. Dat zegt niet altijd wat zal later blijken. Maar SSC 1922 was sowieso al op volle sterkte naar Apeldoorn gekomen want het gemiddelde lag 100 punten hoger. Toch zijn er veel kansen door ons om zeep geholpen. Waar het de vorige wedstrijd ons enorm voor de wind ging, hadden we deze ronde niet het geluk aan onze zijde. Maar als je het over het geheel bekijkt hebben we er uiteindelijk wel het maximale uitgehaald. Zal het Henk-gehalte dan toch te veel geweest zijn met beide Henken aanwezig?
Wat een slappe zet is dat c3 toch, vertelt Marcel Boel na de wedstrijd. Als die zet gedaan is baalt hij gelijk al want volgens hem geeft zijn tegenstander op die manier aan weinig zin te hebben in strijd. En het lukt Marcel inderdaad niet om iets te vinden waarmee hij iets kan ondernemen. Al na twee uurtjes krijgt hij een remiseaanbod en de frustratie over deze saaie opening druipt eraf. Toch nog maar even kijken of er iets uit te halen valt, maar de stelling is eigenlijk iets minder. Dan maar de veilige remise accepteren en de rest van de middag de Teamleider souffleren. Later op de avond vertelt Freddie hem hoe hij het de volgende keer moet aanpakken, maar daar hebben we nu helaas niets meer aan.
Hij is om drie uur klaar met zijn partij en het duurt dan twee uur voordat de volgende beslissing valt. De nederlaag van Erik Smit is de inleiding tot een Soester uurtje van punten scoren en waar wij diverse kansen laten liggen. In zijn partij tegen Eric de Haan wordt zo ongeveer alles dichtgeschoven wat beschikbaar is. De eikels blijven voorlopig nog wel even aan de boom hangen maar als ze gaan vallen moet je er wel voor zorgen dat ze ver van de boom neer donderen. Erik Smit posteert zijn paarden beide aan een rand van een tak zodat ze er bijna afvallen. Ze staan dan ook behoorlijk buiten het strijdgewoel en als ze weer willen meedoen is daar een lange takken weg voor nodig om dat voor elkaar te krijgen. De Haan gooit een kastanje tegen de zwarte eikelenboom aan die meteen een schok veroorzaakt in het vijandelijke kamp. Mr. Smith moet ondervinden dat hij te passief is geweest en nu zijn batterij aan pionnen in het doosje ziet verdwijnen. Het loperpaar is oppermachtig. We komen daarmee op achterstand en dat blijft de rest van de wedstrijd ook zo. Wat een ge-eikel…
Een zetje verwisselen kost Martin de kop tegen Reynir Helgason, de Ijslandse schaker blijkt het spelletje toch wel degelijk goed te snappen. Martin wilde maar al te graag iets proberen recht te zetten van het vorige seizoen toen hij tegen Helgason een opgelegde winstkans miste. Nu is het altijd een plezier om Martin na een partij te horen vertellen wat hij allemaal voorbereid en geplugd had en dan blijkt hij op de achtste zet het al verkeerd te doen. De diverse termen die hij daarvoor gebruikte zoals “godverd… etc.” zal ik niet plaatsen omdat we natuurlijk ook jeugdige kijkers hebben. Ik kan ze aanraden eens op de zaterdag de analyse mee te beleven, is altijd een vrolijke gebeurtenis. Toch houdt Martin de partij lange tijd eenvoudig in evenwicht maar voor zijn gevoel heeft hij de boel waarschijnlijk al vroeg verkloot. En ook hij zal aangevoeld hebben dat Helgason heus wel komt en dat hij weer eentje is die aan die verdomde Eikelenboom gaat lopen schudden. Martin verliest in het middenspel de grip op de stelling en moet een pion inleveren, maar dat hoeft niet gelijk desastreus te zijn. Een poging om actief te blijven heeft een averechts effect want Helgason wikkelt af naar een dame-eindspel met een pion meer. Martin heeft er alle vertrouwen in dat hij nog wel ergens eeuwig schaak kan bewerkstelligen, maar weet dan ook weer een geweldige grafzet te bedenken. En dan is het pleit beslecht en kan Martin nog hoog in de boom klimmen om zijn lot af te wenden, maar Helgason hakt de witte boom on vele mootjes. Achterstand ½-2½ en het verbrande-takken uurtje is nog niet voorbij.
Freddie kan alle problemen waar hij door G.M. Muis mee is opgezadeld niet meer oplossen. Het heeft hem veel tijd gekost. Zoals zo vaak bij hem komt er een Hollandse opening op het bord en dat blijkt door de leden van Soest ingecalculeerd te zijn. Want zoals ze later verklappen is zo ongeveer iedereen van ons team geplugd, behalve de teamleider natuurlijk, want die keek vanaf een hoge boom toe. Niet te pluggen dus. Maar Freddie loopt waarschijnlijk in een val, of iets wat voorbereid is. Toch lijkt hij in eerste instantie de boel gesloten te kunnen houden, GM Muis begint een offensief op de koningsvleugel. Er dienen zich dan blijkbaar zoveel mogelijkheden aan dat Freddie teveel tijd nodig heeft om alles te kunnen zien. Vanaf zet 30 wordt de hele zwarte vesting gesloopt. Dreiging hier, een losse eikel weggooien en kijken of hij daar hapt, het zijn teveel trucjes en combinaties die mogelijk zijn. Hij haalt wel de tijdcontrole maar dit ten koste van twee pionnen, maar hij gaat stug verder. En weer kost het zeeën van tijd, totdat hij uiteindelijk door de vlag gaat. En schiet mij maar lek, maar als ik de partij invoer in Chessbase laat het programma zien dat het witte voordeel op de laatste zet opeens verdwenen is. Zet- en drukfouten daargelaten heb ik de partij volgens mij goed overgenomen. Maar zijn tijd was op, en als hij dat dan nog eens allemaal had moeten bekijken was hij nog een keer door zijn vlag gegaan. De problemen waren te groot om achter het bord op te lossen, jammer. Dit halfje hadden we kunnen gebruiken.
Maar degene die een van de halve of zelfs hele punten binnen had kunnen brengen was Henk, die andere Henk dan hé… Oh wat zonde, alhoewel hij eerst de nodige problemen moest oplossen om tot een stelling te komen die te winnen was, of zelfs gewonnen was! Na de opening heeft Henk een pion in moeten leveren die prominent op d5 staat. Voor even dan, want deze is niet te verdedigen. En vanaf het moment dat hij die pion retour heeft bouwt hij zijn stelling om naar een voordelige positie voor hem. De stelling zou niet direct gewonnen zijn, maar remise was verzekerd. Was, want hij moet nog even een schaakje geven, wat zwart de gelegenheid geeft zijn koning dichterbij te halen. En daar was op zich ook niks mis mee, alleen wilde Henk maar al te graag zijn pionnen behouden. En dat was het verkeerde plan waardoor zwart met zijn a-pion kon gaan opstomen. En die pion kon met de grootst mogelijk moeite in toom gehouden worden, maar zwart ging toen vrolijk aan de andere kant van het bord de pionnen ophalen. Er werd dus een half punt weggegeven en daarmee ook de mogelijkheid van een gelijkspel. 4½ punt voor Soest, we konden ze niet meer inhalen.
Want toen begon het Apeldoornse uurtje van punten scoren. Het was wel op het randje van een nederlaag dat Jasper deze keer balanceerde. Siciliaans, Drakenvariant, op het scherpst van de snede. In de zwarte koningsstelling is al vroeg een gat geslagen maar daar heeft hij nog geen last van. René Buisman weert zich kranig door actief tegenspel maar Jasper wil teveel, en lijkt er dan onderdoor te gaan. Het lijkt op een stukoffer maar het is gewoon een verliezende afwikkeling op en via e4. Maar Buisman slaat het paard niet met de pion maar met de dame, en dat geeft Jasper weer hoop. En die kans krijgt hij gelijk een zet later wanneer hij het verloren stuk direct terug kan winnen, maar denkt een mooiere combinatie te hebben. Hij kan een pion op h7 posteren die er wel heel lastig staat voor zwart. Maar René Buisman laat vele kansen op remise aan zich voorbij gaan en Jasper weet een toreneindspel te bereiken. Dat speelt hij goed uit mede omdat hij de zwarte koning kan afsnijden van het strijdtoneel. De pionnen brengen de beslissing, we hebben er een puntje bij. Dan maar voor de bordpunten gaan. Want die kunnen maar al te goed van pas komen.
En vanuit het niets weet ook Nikolai volkomen gelijk staande partij/stelling zelfs nog te winnen. Gesterkt door de goede resultaten van de laatste ronden stijgt het zelfvertrouwen. Tegen Adriaan de Jongh heeft hij geen problemen op te lossen en is hij het die ze creëert. Toch zijn deze niet onoverkomelijk voor zwart. Wel gebruikt De Jongh meer tijd dan Nikolai, wat op zich al bijzonder is. Er komt een toreneindspel op het bord dat potremise is. Toch heeft Nikolai een op het oog klein plusje met zijn vrije a-pion. Het kost De Jongh de nodige zetten om deze af te ruilen tegen de zwarte pionnen op de koningsvleugel, en weer blijkt het een gelijke stelling te zijn. Maar we gaan stug door totdat er niks meer te halen valt. Alleen de tijd begint te dringen voor zwart, en je moet zo’n eindspel wel precies spelen om er uiteindelijk toch niet onderdoor te gaan. En dat is nou precies wat er gebeurt, via allerlei omzwervingen weet Nikolai een pion af te pakken van zwart. En door de alsmaar doorlopende klok begaat Adriaan de Jongh de beslissende fout. De twee verbonden vrijpionnen van Nikolai geven de doorslag. Een zwaarbevochten punt, maar niet minder verdiend. Zo wil ik er nog wel een van Kabbie hebben, graag de volgende ronde als het kan!
Maar als je het over zwaarbevochten overwinningen hebt is er maar één die daar deze ronde aanspraak op kan maken: Theo Visschedijk… Laten we er niet omheen draaien: op het eerste bord gezet om de klappen op te vangen. Het krachtsverschil komt duidelijk tot uiting als je de ratings van beide spelers ziet, Loeber 2173, Theo 1745. Op hoop van zegen dat hij het de hele middag vol zal houden. Nou, ook daar kunnen we kort over zijn: hij heeft het licht uitgedaan in DSC Noord. Want hij bleef maar doorgaan, mag ik remise aanbieden of nemen: jij wel Theo, want dat is alleen maar een plus voor ons. Hoe is het verloop van de partij? Uiteraard kan Theo dat beter zelf vertellen, maar ik doe bij dezen een poging. Wit moet uiteraard het initiatief tonen en Theo opzadelen met veel problemen, maar zoveel moeilijkheden komen er niet op het bord voor zwart. Op het oog weet Theo de stelling soepel in evenwicht te houden en tegen de veertigste zet doet Roderick Loeber een poging iets te forceren. Naar wat ik van hem heb gehoord is 36.f3 een grafzet, wat Theo de gelegenheid geeft de witte stelling binnen te dringen. Vanaf dat moment deelt Theo de lakens uit en jaagt de witte koning steeds verder op. Maar dat blijkt ook weer onderhevig te zijn aan de stress en de warmte van de middag. Want nog geen zet na de tijdcontrole kan hij verwoestend uithalen, maar hij ziet het niet. Ja, ik zie het ook pas als ik de partij in Chessbase zet hoor ;-) Kijk zelf maar: na 41… f5 is de partij beslist. Dan is er een lange periode van zenuwachtig heen en weer schuiven, matdreiging door wit wat weer net voorkomen kan worden. Theo die pionnetjes oppeuzelt, want je weet maar nooit wat wit er voor narigheid mee uit kan halen. Is remise genoeg of gaat het nog om de bordpunten vraagt hij tussendoor. Ja graag, ik wil zoveel mogelijk bordpunten meenemen naar de laatste ronde, dus doorgaan.
Maar de vermoeidheid slaat toe en er komt een dame-eindspel op het bord wat verdacht veel op remise lijkt. Voor de gein zou je de partij in Chessbase of Fritz moeten bekijken met een engine aan, zodat je kunt zien wat elke zet voor effect heeft op de stelling. Remise, gewonnen voor zwart en dat gaat diverse keren op en neer. Toch leiden alle verwoede pogingen van Theo er toe dat hij de witte koning nog even van het strijdtoneel kan weghouden. Hij houdt een pion over en strijdt moedig door. En of Roderick Loeber nu ook te vermoeid was aan het einde van de partij weet ik niet, maar hij maakt de laatste fout waardoor Theo kan bewijzen dat hij zijn pionnendiploma niet voor niets heeft verdiend. Een lange partij, maar voldaan ontvangt Theo alle complimenten en felicitaties.
Helaas heeft het geen invloed meer op het resultaat van deze wedstrijd, die was een paar uur eerder al verloren. Toch kan dat ene puntje wel zijn voordeel hebben voor de laatste ronde. Want we kregen een “dubbele” nederlaag te verwerken omdat onze concurrent Lonneker ook won. Het gevolg daarvan is dat we in een rechtstreeks onderling gevecht uit moeten gaan maken wie er het komende jaar een klasse lager mag gaan bivakkeren. Ik hoop dat we als team erop gebrand zijn dit niet te laten gebeuren. Het begint zo onderhand een cliché te worden als de laatste ronde eraan komt: we zijn er klaar voor!
Met de tussenstand van 2,5-2,5 ging het rond de tijdnoodfase ineens snel. Max Warmerdam zette de kroon op zijn werk van dit seizoen door in een strakke Spaanse partij te winnen van Michael Wunnink en daarmee zijn tweede IM-norm te scoren. Alexander Kabatianski had door het opportunistische witte spel inmiddels wat pionnen extra tegen Alje Hovenga en wist dat om te zetten in een mataanval. Zelf had ik een onprettige stelling tegen Hans Ree, maar na een dubieus kwaliteitsoffer van zijn kant was het eindspel voor hem niet meer te houden. Daarmee was de winst binnen, maar wist Caissa op de resterende twee borden toch nog twee eretreffers te maken. Tim Lammens had het de hele partij al zwaar tegen Rob Witt en wist zich daar niet meer uit te redden. Thomas Beerdsen kreeg een interessant kwaliteitsoffer te verwerken en leek een prima stelling te hebben, tot de zwarte stukken wel erg actief werden en het materiaal ruimschoots werd teruggewonnen.
