Henk Vinkes
Op 12 december reed ik met mijn Hands Wet on the Wheel (© Radar Love) met grote snelheid naar Amsterdam om mij te begeven in de Twilight Zone. Die dag vierde een van mijn favoriete bands – Golden Earring – zijn 50-jarig jubileum in het vak. Dus mocht het team het dit keer doen zonder de bezielende leiding van hun Captain. En dus laat ik het met dit intro hier ook verder bij, want anderen kunnen beter beoordelen wat zich bij deze wedstrijd afspeelde. Ik ga verder onder in het feestgedruis, wat overigens een uitermate leuke avond was.
Het verslag is van Marcel Boel, waarvoor hulde.
De thuiswedstrijd van het 2e team tegen SG Max Euwe 2 moesten we zonder onze teamleider proberen. Henk Vinkes prefereerde, misschien wel terecht, een concert van een van zijn favoriete bands boven het de hele dag een beetje rondlopen tussen de borden en het zetten van een handtekeningetje of twee, om te eindigen bij de shoarmatent voor een half-om-half schotel. Op vrijdagavond ontvingen we een afzegging van Reint: hij was ziek, te ziek om aan het bord te verschijnen. Na wat telefoontjes en een uurtje chatten besloten we Cees Beekhuis uit Londen te laten overvliegen en een kansje in de KNSB te geven. Dat zal hem leren, dachten we nog…
Omdat ze gelukkig ook last hadden van afzeggingen, kwam Max Euwe enigszins gehavend in Apeldoorn: hun normale gemiddelde rating van zo’n 2060 was door een aantal invallers gezakt naar 2140?! Hebben wij weer… Het werd dan ook een vrij regelmatige overwinning voor de schakers uit Enschede, waar eigenlijk niet bijzonder veel tegen in te brengen was.
Aan het laatste bord speelde Henk Eleveld met wit tegen André Langendijk en zoals de gelijke rating van de twee spelers reeds deed vermoeden, werd het een vrij rustige remise. Een ietwat te rustige opening van Henk resulteerde in een fraai minnetje en nadat de dames werden geruild, werd er met de lichte stukken wat heen en weer geschoven, maar een echt verschil werd er niet gemaakt. Na 25 zetjes vonden de heren het mooi geweest (½-½).
Erik Smit had het geluk een van de invallers van Euwe te treffen aan bord 2: Rob Bertholee. Niet echt een onbekende in de schaakwereld en handig om op de reservelijst te hebben. In plaats van rustig te ontwikkelen, gooide Erik met wit z’n b-, c- en d- pion naar voren en rokeerde lang; gewaagd... Een break in het centrum leverde hem een mooie open d-lijn op, maar een iets te gretige dame-manoeuvre, waarschijnlijk op zoek naar pionwinst, werd mooi gebruikt door Rob, om met loper, paard en dame via alle uiteinden van het bord, de ontstane zwaktes in Eriks stelling bloot te leggen. Ook hier vonden de heren het na 25 zetjes welletjes: Erik liet zich sportief mat zetten (½-1½).
Onze super-sub, Cees Beekhuis, kreeg met wit aan bord 6 een wat vreemd aandoende Konings-Indisch tegen zich en spendeerde zijn tijd met het doen van normale zetten. Dit leverde hem een groot voordeel op, maar op de een of andere manier ebde dit langzaam weg. Met nog 20 minuten voor even zovele zetten vluchtte Cees in een dubbel toreneindspel, waarin hij dacht lekker pionnetjes te kunnen gaan roven. De verdubbeling van de torens op de 2e rij van zwart was iets effectiever dan de toren van Cees op de 7e. Nog even een verkeerd gaatje voor de koning maken en zwart maakte het hard af. Jammer van een in eerste instantie goed opgezette pot (½-2½).
Jasper Zwirs kwam met zwart na een afruil-Slavisch (kan het erger…) met een prima gelijke stelling het middenspel in. Een flinke bok op de 21e zet, om de dames af te ruilen (maar dan net op de verkeerde manier), gaf Luc Compagnie een gratis pionnetje in een toreneindspel. En dan zit je te keepen voor de volgende 35 zetten. Gelukkig voor Jasper zette wit niet echt door en liet Luc het eindspel verzanden in remise (1-3).
Het was aan Nikolai Kabanof om zijn wat magere score dit seizoen op te vrolijken met een flinke overwinning. In een voor zijn doen rustige partij aan bord 7 werden snel de dames geruild (wat is dat toch?) en kon Kabbie met zwart beginnen met manoeuvreren. Kabbie probeerde aan alle kanten van het bord te breken, maar het eindspel van Paard tegen Loper bleek voor wit (de kleur met het Paard) toch iets gemakkelijker te spelen. Blijkbaar moest er toch een beslissing op het bord komen, want Kabbie forceerde, ging te ver en verloor in een remisestelling de controle en moest wederom berustten in een nul (1-4).
Borden 1,3 en 4 moesten het dan maar doen, hahaha Freddie van der Elburg mocht aan bord 3 tegen zijn oude kamergenoot in hun studententijd: Raoul van de Oudeweetering (broertje van…) De heren deden elkaar weinig pijn en een soort gesloten Siciliaan resulteerde in een enorm geschuif. Het eerste stuk werd pas op zet 15 geruild, maar pas toen Freddie met zwart tegen tijdnood er nog wat van probeerde te maken en vrolijk met f5 het centrum wilde aantasten, kwam er tekening in de strijd. Raoul won een pion, maar zette vervolgens zijn paard een beetje ongelukkig aan de rand. Net op de 40e zet wikkelde Raoul af naar een eindspel met een stuk minder, maar wel twee extra pionnen ervoor. Het viel Freddie bijzonder tegen hoe zwak paarden eigenlijk zijn tegen randpionnen, en meer dan remise zat er niet in (1½-4½).
Ongeveer tegelijkertijd was de puf ook uit de stelling van de twee teamleiders, aangezien Henk er niet bij was, nam Marcel Boel die rol voor hem waar. Tegen Anne Veltman zocht hij met wit een vaag zijvariantje van het Frans op, maar bereikte niet bijzonder veel. Wits stukken stonden wat onsamenhangend en een poging deze in het spel te brengen, resulteerde in een klein maar hardnekkig nadeeltje. Middels een pionoffer kwam wit wat beter in de stelling, maar het was met name een foute Koningswandel van Anne die hem zijn voordeel kostte. Net na de remisemarge bereikt te hebben, overzag Marcel een toch niet al te moeilijke winst en restte er slechts een eindspel met een miniem plusje. Gezien de stand leek een remise de meest diplomatieke oplossing (2-5).
Het spektakel speelde zich af aan het topbord, waar Martin van Dommelen het met zwart mocht opnemen tegen Mees van Osch. Na goed gereageerd te hebben op de pionmars a2-a4 t/m xb7, stond Martin een tikkeltje beter. Vanaf zet 20 ligt de computer echter om iedere zet in een deuk. Nu is mijn engine niet de allerbeste, maar als ie +6.50 aangeeft, is er toch iets misgegaan met Martins stelling. Tien zetten later staat het weer gelijk, maar Martin heeft wel een kwaliteit verloren. Het loperpaar biedt lekkere compensatie en de heren gaan vrolijk verder. Na de tijdnoodfase begint Mees weer beter te staan, maar de engine springt van +3 ineens naar 0. Een laatste kans op eeuwig schaak wordt niet gegrepen, en dan staat er ineens een toreneindspel op het bord, waarin Martin een dodelijke d-pion extra heeft. Hoe hij het doet, weet niemand, maar 4 uit 4 is een fijne score en maakt de einduitslag een stuk dragelijker (3-5). Na een enerverende analyse, met een mannetje of 20, bleken de auto’s al lang op weg te zijn naar Enschede en is Mees maar in Apeldoorn gebleven. We hebben hem daarna niet meer gezien…
Een solide 3-5 nederlaag dus en we staan weer lekker in de middenmoot. Volgende keer (in het nieuwe jaar) is Henk V. vermoedelijk weer van de partij (en Reint hopelijk ook) en mogen we naar het modernste clubhuis in Nederland: Hardenberg.
Het verslag is van Marcel Boel, waarvoor hulde.
De thuiswedstrijd van het 2e team tegen SG Max Euwe 2 moesten we zonder onze teamleider proberen. Henk Vinkes prefereerde, misschien wel terecht, een concert van een van zijn favoriete bands boven het de hele dag een beetje rondlopen tussen de borden en het zetten van een handtekeningetje of twee, om te eindigen bij de shoarmatent voor een half-om-half schotel. Op vrijdagavond ontvingen we een afzegging van Reint: hij was ziek, te ziek om aan het bord te verschijnen. Na wat telefoontjes en een uurtje chatten besloten we Cees Beekhuis uit Londen te laten overvliegen en een kansje in de KNSB te geven. Dat zal hem leren, dachten we nog…
Omdat ze gelukkig ook last hadden van afzeggingen, kwam Max Euwe enigszins gehavend in Apeldoorn: hun normale gemiddelde rating van zo’n 2060 was door een aantal invallers gezakt naar 2140?! Hebben wij weer… Het werd dan ook een vrij regelmatige overwinning voor de schakers uit Enschede, waar eigenlijk niet bijzonder veel tegen in te brengen was.
Aan het laatste bord speelde Henk Eleveld met wit tegen André Langendijk en zoals de gelijke rating van de twee spelers reeds deed vermoeden, werd het een vrij rustige remise. Een ietwat te rustige opening van Henk resulteerde in een fraai minnetje en nadat de dames werden geruild, werd er met de lichte stukken wat heen en weer geschoven, maar een echt verschil werd er niet gemaakt. Na 25 zetjes vonden de heren het mooi geweest (½-½).
Erik Smit had het geluk een van de invallers van Euwe te treffen aan bord 2: Rob Bertholee. Niet echt een onbekende in de schaakwereld en handig om op de reservelijst te hebben. In plaats van rustig te ontwikkelen, gooide Erik met wit z’n b-, c- en d- pion naar voren en rokeerde lang; gewaagd... Een break in het centrum leverde hem een mooie open d-lijn op, maar een iets te gretige dame-manoeuvre, waarschijnlijk op zoek naar pionwinst, werd mooi gebruikt door Rob, om met loper, paard en dame via alle uiteinden van het bord, de ontstane zwaktes in Eriks stelling bloot te leggen. Ook hier vonden de heren het na 25 zetjes welletjes: Erik liet zich sportief mat zetten (½-1½).
Onze super-sub, Cees Beekhuis, kreeg met wit aan bord 6 een wat vreemd aandoende Konings-Indisch tegen zich en spendeerde zijn tijd met het doen van normale zetten. Dit leverde hem een groot voordeel op, maar op de een of andere manier ebde dit langzaam weg. Met nog 20 minuten voor even zovele zetten vluchtte Cees in een dubbel toreneindspel, waarin hij dacht lekker pionnetjes te kunnen gaan roven. De verdubbeling van de torens op de 2e rij van zwart was iets effectiever dan de toren van Cees op de 7e. Nog even een verkeerd gaatje voor de koning maken en zwart maakte het hard af. Jammer van een in eerste instantie goed opgezette pot (½-2½).
Jasper Zwirs kwam met zwart na een afruil-Slavisch (kan het erger…) met een prima gelijke stelling het middenspel in. Een flinke bok op de 21e zet, om de dames af te ruilen (maar dan net op de verkeerde manier), gaf Luc Compagnie een gratis pionnetje in een toreneindspel. En dan zit je te keepen voor de volgende 35 zetten. Gelukkig voor Jasper zette wit niet echt door en liet Luc het eindspel verzanden in remise (1-3).
Het was aan Nikolai Kabanof om zijn wat magere score dit seizoen op te vrolijken met een flinke overwinning. In een voor zijn doen rustige partij aan bord 7 werden snel de dames geruild (wat is dat toch?) en kon Kabbie met zwart beginnen met manoeuvreren. Kabbie probeerde aan alle kanten van het bord te breken, maar het eindspel van Paard tegen Loper bleek voor wit (de kleur met het Paard) toch iets gemakkelijker te spelen. Blijkbaar moest er toch een beslissing op het bord komen, want Kabbie forceerde, ging te ver en verloor in een remisestelling de controle en moest wederom berustten in een nul (1-4).
Borden 1,3 en 4 moesten het dan maar doen, hahaha Freddie van der Elburg mocht aan bord 3 tegen zijn oude kamergenoot in hun studententijd: Raoul van de Oudeweetering (broertje van…) De heren deden elkaar weinig pijn en een soort gesloten Siciliaan resulteerde in een enorm geschuif. Het eerste stuk werd pas op zet 15 geruild, maar pas toen Freddie met zwart tegen tijdnood er nog wat van probeerde te maken en vrolijk met f5 het centrum wilde aantasten, kwam er tekening in de strijd. Raoul won een pion, maar zette vervolgens zijn paard een beetje ongelukkig aan de rand. Net op de 40e zet wikkelde Raoul af naar een eindspel met een stuk minder, maar wel twee extra pionnen ervoor. Het viel Freddie bijzonder tegen hoe zwak paarden eigenlijk zijn tegen randpionnen, en meer dan remise zat er niet in (1½-4½).
Ongeveer tegelijkertijd was de puf ook uit de stelling van de twee teamleiders, aangezien Henk er niet bij was, nam Marcel Boel die rol voor hem waar. Tegen Anne Veltman zocht hij met wit een vaag zijvariantje van het Frans op, maar bereikte niet bijzonder veel. Wits stukken stonden wat onsamenhangend en een poging deze in het spel te brengen, resulteerde in een klein maar hardnekkig nadeeltje. Middels een pionoffer kwam wit wat beter in de stelling, maar het was met name een foute Koningswandel van Anne die hem zijn voordeel kostte. Net na de remisemarge bereikt te hebben, overzag Marcel een toch niet al te moeilijke winst en restte er slechts een eindspel met een miniem plusje. Gezien de stand leek een remise de meest diplomatieke oplossing (2-5).
Het spektakel speelde zich af aan het topbord, waar Martin van Dommelen het met zwart mocht opnemen tegen Mees van Osch. Na goed gereageerd te hebben op de pionmars a2-a4 t/m xb7, stond Martin een tikkeltje beter. Vanaf zet 20 ligt de computer echter om iedere zet in een deuk. Nu is mijn engine niet de allerbeste, maar als ie +6.50 aangeeft, is er toch iets misgegaan met Martins stelling. Tien zetten later staat het weer gelijk, maar Martin heeft wel een kwaliteit verloren. Het loperpaar biedt lekkere compensatie en de heren gaan vrolijk verder. Na de tijdnoodfase begint Mees weer beter te staan, maar de engine springt van +3 ineens naar 0. Een laatste kans op eeuwig schaak wordt niet gegrepen, en dan staat er ineens een toreneindspel op het bord, waarin Martin een dodelijke d-pion extra heeft. Hoe hij het doet, weet niemand, maar 4 uit 4 is een fijne score en maakt de einduitslag een stuk dragelijker (3-5). Na een enerverende analyse, met een mannetje of 20, bleken de auto’s al lang op weg te zijn naar Enschede en is Mees maar in Apeldoorn gebleven. We hebben hem daarna niet meer gezien…
Een solide 3-5 nederlaag dus en we staan weer lekker in de middenmoot. Volgende keer (in het nieuwe jaar) is Henk V. vermoedelijk weer van de partij (en Reint hopelijk ook) en mogen we naar het modernste clubhuis in Nederland: Hardenberg.
| foto's op Google+ | foto's op Picasa | partijen in pgn |
Partijen openen in nieuw venster of tabblad
