Henk Vinkes
Wat valt er te vertellen over een wedstrijd die je met het volste vertrouwen ingaat en zes uur later in een deceptie eindigt? Ten minste, zo zou je op het eerste gezicht beoordeeld hebben, maar als je het verloop van de middag bekijkt hadden we niets in te brengen. En we hadden er echt zin in om deze wedstrijd goed af te sluiten. Het was wij of zij die zouden gaan degraderen. Zelfs een gelijkspel zou uiteindelijk voor beide teams genoeg zijn. Maar dat bleek pas nadat alle uitslagen bekend waren, en daar kun je niet op gokken. Misschien Freddie, maar de geluksmuntjes en bekendheid met de Schaakstad-gokkast waren onvoldoende.
Op weg naar de speellocatie komen we langs diverse pittoreske Lonneker toeristische trekpleisters. Het Lonneker Meer, de Lonneker Canyon, en de helaas niet gevonden Lonneker Vulkaan, maar die zat waarschijnlijk diep verborgen in en onder de Lonneker Woods. Ik kan lange verhalen vertellen over de partijen zoals ik normaal altijd doe, maar voor de meeste partijen geldt hetzelfde: een veelbelovende stelling wordt omgetoverd in een hopeloos stapeltje stukken dat de samenwerking volkomen is kwijtgeraakt. De beoordelingen van bord 1 tot en met 8…
Bord 1: Erik Smit, die eindelijk zijn zo geliefde witte stukken mocht bedienen, bijt de spits af. Een op het oog vrij normale opening voor Erik als hij die wel vaker met wit speelt. Maar als je bij navraag moet vernemen dat hij al op de vijftiende zet een “beslissende” fout maakt kan je daar niet echt vrolijk van worden. Vanaf daar loopt hij achter de feiten aan, de partij is in principe al beslist. Want Timo Oehne buit het voordeel op de damevleugel fors uit. Nog voor de twintigste zet staat Erik twee pionnen achter. De rest van de partij had via de groei een eikel gecommuniceerd kunnen worden, dat was interessanter geweest. 0-1. Beoordeling: Witte eikel.
Aan het tweede bord was Martin van Dommelen als eerste klaar. Er valt weinig te vertellen over deze partij, want het was ook niet veel. Martin, die als een van de topscorers vol in de belangstelling staat op de Amersfoortse transfermarkt, werd uiteraard volop geplugd. En dat was te merken: er kwam een enigszins voorbereide remisevariant op het bord. Een dame en de lopers voor beide partijen, ze zagen er niet veel heil meer in besloten al vlot tot remise. ½-1½. Beoordeling: Utregs.
Aan het derde bord had Reint van der Knijff er het meeste zin in, maar die opgetogenheid werd binnen vijftien zetten volledig om zeep geholpen. Waar gaat het al zo vroeg fout? Een optimistische opzet om “koste wat het kost” de boel te forceren voor winst? Hij liep volledig onbeschermd zonder harnas de zwarte stelling in om er te laat achter te komen dat ook hij twee pionnen in de kasteelgracht had laten verzuipen. Wanhopig op zoek naar enige flarden van tegenspel werden er zeeën van tijd gebruikt. Niet echt bevorderlijk voor de gemoedsrust. Maar in het belang van het team ging hij nog wel door op zoek naar een glorieuze ommekeer, maar ook die hoop verzoop. Nou, dan maar een stukoffer er tegenaan gooien om ver achter vijandelijke linies een prachtig matnet te creëren. Maar ook dat was er niet, en kreeg hij zelfs nog een halfje cadeau in een compleet verloren stelling toen de zetten driemaal herhaald werden. 1-2. Beoordeling: zinloos.
Het verhaal van de twee pionnen, we hebben hiervoor daar al twee partijen van gehad, en nu volgt de derde. Hoe je binnen een paar zetten de partij naar de gallemiezen kunt helpen, daar weet Nikolai alles van. Op de voor hem typische manier van spelen heeft hij na verloop van tijd wel degelijk een goede stelling opgebouwd. In opkomende tijdnood weet hij de stelling onder controle te houden, maar Mart Wennink laat zich natuurlijk niet zo maar naar de slachtbank leiden. Hij gaat met paard en pion in de tegenaanval en boekt daar binnen de kortste keren succes mee. Nikolai vergeet terug te slaan op g6 en het pleit is beslecht, twee pionnen (ja, die verdomde twee pionnen) staat hij dan achter. En dan gaat het vloeiend naar de afgrond waar hij nog lang spartelend in wordt geduwd. 1-3. Beoordeling: Mini-mix.
Bord 5: Marcel Boel. Remise. 4.c3. Laatste partij van deze competitie. De nederlaag was al een feit toen Marcel de partij remise maakte. Maar daarvoor is hij langs diepe dalen gegaan tegen Menno Monsma en moesten we zelfs vrezen dat hij het onderspit mocht delven. In het Siciliaans gaat de partij lange tijd gelijk op, maar omdat we aan de andere borden moeten vechten voor lijfsbehoud probeert Marcel “iets”. Maar dat “iets” geeft Monsma de gelegenheid om door te drukken met de e-pion. Met als gevolg de controle over de e-lijn. Het gaat dan van kwaad tot erger, maar de laatste klap komt er steeds net niet. Want Monsma kan op diverse manieren de winst forceren, maar het moeten is er dan waarschijnlijk al een beetje af als hij de stand in de wedstrijd weet. Zonder veel aan te dringen laat hij de partij remise lopen. 1½-3½. Beoordeling: Biertjuh?
En om in de trend van deze middag te blijven, slaagde ook Freddie erin om de goede stelling volledig uit handen te geven. Het deed pijn aan de ogen hoe de gewonnen positie binnen een paar zetten in een hopeloos groepje houtjes veranderde. Ook in deze partij was door eigen toedoen het evenwicht vlot verdwenen. Strak plan, een zwarte dame die in de witte stelling rondloopt te paraderen en een tegenstander die het spoor bijster raakt. ’s Avonds aan tafel bij Mir Sultan Kahn wordt duidelijk welke fantastische plannen en combinaties hij op het oog had. De witte dame werd buiten het strijdgewoel gehouden en het zou een kwestie van tijd zijn dat hij ging winnen. Maar nee, hij had een zet over het hoofd gezien, iets met Pe4. En tja, de boel stortte daarna ook bij hem in. 1½-4½. Beoordeling: Twee peuken!
Bord 7, de hoop op een punt is gevestigd op Jasper. Voortvarend gaat hij van start en offert na twaalf zetten al een stuk. Gewaagd, maar volgens de insiders, deskundigen en buutenluu een correct offer. Alleen het lukt hem net niet de winst eruit te halen. Een tweede stukoffer zou hem onsterfelijk gemaakt hebben, maar waarschijnlijk durfde hij het niet aan. De zwarte koning was behoorlijk in het nauw gedreven en was rijp om een koppie kleiner gemaakt te worden. De kans ging verloren en dat was ook de doodsteek voor de partij. Jasper probeerde er nog wel iets van te maken maar had geen succes. De zoveelste kans in de prullenbak. 2-5. Beoordeling: Knallen!
Laatste partij: bord 8. Via Rusland belandde de tegenstander van Henk Eleveld in Enschede. Daar was en is hij volgens de berichten niet zo blij mee. C’est la vie zoals de Spanjaarden zeggen, het kan ook in Lonneker gezellig schaken zijn. En dat hij op de hoogte was een partij die Kramnik en Kasparov ooit hadden gespeeld, mocht Henk ondervinden. Hij zal hem waarschijnlijk uitentreuren blijven spelen als de tegenstander meewerkt. Maar in het Grünfeld-Indisch speel je al snel de grote meesters na. Maar hij weet het net iets beter te spelen dan onze Henk bedoeld had, en verkrijgt een lastige pion op e7. Met het nodige duw- en trekwerk weet Henk de diverse matdreigingen te elimineren. Maar daarna valt er voor hem niets meer te halen en de remise is een feit. De 2½-5½ nederlaag staat genoteerd. Beoordeling: Henk-defect.
Als dit nu een wedstrijd aan het begin of midden in de competitie was geweest hadden we ons hier nog wel van kunnen herstellen. Nu was het de laatste ronde die gespeeld werd en was winst of een gelijkspel genoeg geweest om in de tweede klasse te blijven. Deze nederlaag, die volkomen terecht is, doet ons uiteindelijk de das om en mogen we weer een jaartje vertoeven in de derde klasse. Maar om alles van deze wedstrijd af te laten hangen is niet juist. Al eerder hadden we de kansen moeten grijpen om ons veilig te stellen. Om tegen beter weten in de remise te laten glippen heeft ons teveel punten gekost. Het zij zo. Het werd allemaal gelaten geaccepteerd.
Beoordeling Captain Henk: Onschuldig.
Partijen openen in nieuw venster of tabblad |
alle partijen in pgn
Met de tussenstand van 2,5-2,5 ging het rond de tijdnoodfase ineens snel. Max Warmerdam zette de kroon op zijn werk van dit seizoen door in een strakke Spaanse partij te winnen van Michael Wunnink en daarmee zijn tweede IM-norm te scoren. Alexander Kabatianski had door het opportunistische witte spel inmiddels wat pionnen extra tegen Alje Hovenga en wist dat om te zetten in een mataanval. Zelf had ik een onprettige stelling tegen Hans Ree, maar na een dubieus kwaliteitsoffer van zijn kant was het eindspel voor hem niet meer te houden. Daarmee was de winst binnen, maar wist Caissa op de resterende twee borden toch nog twee eretreffers te maken. Tim Lammens had het de hele partij al zwaar tegen Rob Witt en wist zich daar niet meer uit te redden. Thomas Beerdsen kreeg een interessant kwaliteitsoffer te verwerken en leek een prima stelling te hebben, tot de zwarte stukken wel erg actief werden en het materiaal ruimschoots werd teruggewonnen.
